Scjóscja Ndina e cummar' Ndunjétta - Parte 4

    «Scjóscja Ndì, nd par’ u’ mumènt’ ca u’ bbijh a stutà ssu vrascjér’?»

    Davanti ai fornelli, intenta a preparare il pranzo domenica, fece un balzo indietro causato dallo spavento.

    «T’ pozz’na ttaccà li récchjh, e tu da dova sì scjuta? M’a fatt’ sc’candà!»

    «Eh…mmo jav’ ca stengh’ ddò. Allora tengh’ raggión’ ca tì la récchja fr’cata?»

    «Ma quala récchja e récchja, ddò stéva ss’ttata la jatta», la informò. Poi aggiunse: «Mo u’ fatt’, nn’ jè ca m’a squaccjat’ a Puscilla?»

    «Ndes’mà!» garantì Ndunjétta con risposta netta, tanto da lasciar intendere che teneva almeno quanto lei all’amica a quattro zampe.

    «E nzómma?» domandò ancora.

    «Nzómma che?» tornò di spalle a preparare il suo pranzo.

    «Stu vrascjér cóm’ nnu stut’? Naut’e ddujh jurn’ c’ n’ama ji a mmar e tu ancóra lu fóch’ va truann’?»

    «Nnéa stutà nènd jì. Sò ffatta vécchja e téngh’ l’oss’ra mbuss’». Pensò ancora per qualche istante a cosa aggiungere, poi continuò: «E ppò, li cas’ tén’ i mur taccarùt’ ddò, pur’ a la staggión fa frédd’».

    «Ma quallu frédd’ e frédd’, ji m’ ppicc’ d’ caud’» ribatté Ndunjétta sventolandosi la mano sul volto.

    «E a mmé ch’ m’ n’ préma? A mmé m’ fa frédd’, s lu stut’ m’ fa mal’ mbètt».

    Cummar Ndunjétta non volle aggiungere altro a quella discussione, così cambiò argomento.

    «A chi ada vutà scjoscja Ndì?»

    «Nnéa vutà a n’scjun, n’ m’ n’ fid’ a rr’và all’edificjh o’ cummènd’», disse con un filo di rassegnazione.

    «Com’ no?» Ndunjétta era fortemente meravigliata da quella affermazione. Mai, Ndina, aveva rinunciato al suo diritto di voto, neanche agli inizi degli anni Novanta, quando non si fece fermare nemmeno da una broncopolmonite acuta. 

    «Tu ca nn’ vva vut’, adda scì sóp’ o’ ggiurnàl’! Nn’ d’civ sèmb’ ca jè nu d’ritt?»

    «Appunt’ figghja, jè nu d’ritt. S’ m’ sbijh a quédda vija, arriv’ storta…s c’arriv’», specificò sorridendo. «Com’ jè, tu a chi ada vutà?»

    «C’ jè cand’dat u’ n’pót d’ marit’m, u’ figghjh d’ la sóra».

    «Nn’ lu canósc’».

    «Scin, e quedd’ m’ ttocca. Ea vutà Ndréa».

    «E chija so l’aute ddujh?»

    «Com’ l’aute ddù?»

    «Embè, tu a ditt’ ca n’ada vutà tréa. U’ n’pót d’ marit’t, e chija sò l’aute ddujh?»

    «Ndréa jè un’ sól’, jè u’ nóm’», asserì Ndunjétta.

    «Ah…e capit’. Té tre nnóm».

    «Nòn! Jé nu nóm’ sól’: Ndréa».

    «Ancóra la vé…jè vun’, e m’ dic’ ndréa!» Cominciò ad adirarsi scjóscja Ndina.

    «Andrea, Ndì. C’ chjama “Andrea”», sillabò.

    «E sacc’ i cazz’ jì, ssi nóm’ modèrn! Tu pur’, nnu putìv’ dic’ subb’t “Andrea”», la rimproverò.

    «T’ l’e ditt’ e c’avanza pur’ u rèst. Ch’ jé colpa mija s’ capisc’ jagghjh ch’ c’pódda? Prop’t ca m’ sò f’nut i mega, ss’nnò tu facéva v’dé sóp’ o’ telef’n».

    «E ssind’ figghja, tu n’tada ngazzà ch’ nnénd proprjh. Mo ch’ jé ca t’ mitt’ a sparà li c’cjun? Mangh’ s’ ffuss’ Natàl’».

    «Ch’ sta d’cènn scjóscja Ndì?»

    «Tu a ditt’ ca tì li mega, ji u’ sacc’ ch’ ssò. Nn’ada fa nènd’ ch’ ssì cós’, ca ddò sta u’ vrascjér’ e c’ mbuca la casa».

    Dopo qualche istante utile a rimettere a posto i tasselli, Ndunjétta scoppio in una risata incontenibile.

    «La vé, e rir’».

    «E cèrt’ ca rir’, scjóscja Ndì».

    «N’ ssò sghérz’ ca c’ fan’, Ndunjé».

    «Tu capisc’ sèmb’ a mmód’ tò. Li mega nn’ ssò i c’cjun, sèrv’n ch’ puté ji sóp’ a ffés’bbucch’», specificò ancora ridendo.

    «Madònna quant’ sì sbuccuata jojh, Ndunjé».

    «Nn’ jé cósa, am’ capit. Famm’n jì, ca jojh téngh’ i mm’tat a’ ccasa e vuléva fa pur’ dujh pupuràt’».

    «E vattìnn’, ch’sass t’ dducisc’ nu poch’»

    «C’ v’dim scjóscja Ndì!»

    Aprendo la porta, fece le sua comparsa Puscilla. A passo spedito e a coda ritta, si piombò verso scjóscja Ndina, strusciando ripetutamente contro le gambe dell’anziana donna.

    «Citta bbèlla, ca mmò ama magnà!»

Menu